Mijn grenzen, zo vermoeiend!

25-03-2022

Vrijdagavond, 21:00 uur. Ik ben thuis, in mijn rustige omgeving na een poging te hebben gewaagd om me weer eens een keer in een café te gaan bevinden:

Helaas, ik kom bij het café en er zitten al veel mensen buiten. Nou ja, veel, er zitten denk ik zo’n 30 tot 40 mensen. Ook is er muziek te horen en ruik ik al vanaf de plek waar ik mijn fiets neer zet de parfums. (denk op ongeveer 30 meter afstand)

Alles komt op me af, maar ik besluit toch even te appen of de anderen er al zijn. Bij het wachten of ik toevallig antwoord kreeg, liet ik alles op me in werken. Het is misschien sowieso maar beter om te gaan, mijn grenzen te bewaken.

Ik stap op m’n fiets en ga aan de rand van het centrum, over een natuurgebied uitkijkend (al zie je daar natuurlijk weinig van in het donker), op een bankje zitten. Tot het besef komend: “ik ben niet ‘gemaakt’ voor de drukte”.

Het was de eerste keer naar een café na corona, en merk weer hoe heftig alles binnenkomt. Allèèn, ik ga nu niet meer over mijn grenzen heen. Uiteindelijk zal dit anders alleen maar, zo is mijn ervaring, voor stress en spanning zorgen.

Ik fiets naar huis, en ga naar binnen. Ik word nog gebeld door iemand uit de groep waar ik mee had afgesproken. Of ik toevallig nog op de plek was waar ik zat, zodat we toch nog rustig kennis konden maken. Hoe aardig! Ik was helaas dus al naar huis gegaan, maar zo fijn dat er begrip is!

Dus, ondanks de “negatieve” ervaring, heb ik eigenlijk misschien juist ook weer een positieve ervaring. Een ervaring dat je grenzen aangeven niet erg is, er begrip voor kan zijn en ik zo mezelf steeds beter kan, én durf, te zijn.

Fijne avond allemaal! 🙂